Τους γνωρίσαμε μέσα από το ταξίδι. Γυναίκες και άνδρες πρόθιμοι να σε φιλοξενήσουν, να σε ακούσουν, να σου μιλήσουν. Ο τόπος, η ιστορία, η θρησκεία, ο πολιτισμός, ριζώνουν στις καρδιές τους. Οι γεύσεις, το κρασί, οι καρποί της γης, του νερού το φαγί, γίνονται ευκαιρία για δυο κουβέντες, τσούγκρισμα των ποτηριών, ένα φύλεμα στου ταβερνέ το τραπέζι. Άνθρωποι με αγάπη για το χωριό, που νοιάζονται να διατηρήσουν όσα βρήκαν κι όσα οι παλιοί τους άφησαν... Γυναίκες σαν τη Δωροθέα που καλόν έχει σκοπό, τα Ασπρόγεια που αγάπησε, πάντα ζωή να έχουν, σαν την γιαγιά Σταυρούλα που τα βιώματα σε χαρτί έβαλε, την ιστορία τούτης της γης μην ο χρόνος χαλάσει ... Λεχοβίτες σαν τον Βαγγέλη, τον Παναγιώτη, τον πατέρα Μενέλαο, που όνειρα έχουν, για το μαρτυρικό χωριό τους, τις μνήμες του χθες, στο αύριο ειρηνικά να αποθέσουν ... Άνδρες σαν τον Θωμά, τον Αλέκο, το Νικόλα, που στης γης τα καμώματα, υπέροχες νοστιμιές του πιάτου και του ποτηριού γυρεύουν. Ανθρώπους σαν τον Τάκη και το Νικολή που παρέα με τα άλογα στη φάρμα τους, την αγάπη για τα ζα μοιράζουν. Σαν τις κοπελιές και τα παληκάρια στον Αρκτούρο, που με θέληση διαρκή, προάγουν τον εθελοντισμό, την προστασία της φύσης και της άγριας ζωής ... Τους γνωρίσαμε, τους ακούσαμε, τους μιλήσαμε... Έτσι καθώς ένας τόπος μένει ζωντανός μέσα από τη ζωντάνια και τη θέληση των ανθρώπων του, τούτη η γης έχει για την ώρα αφεθεί σε χέρια καλά... Στα χέρια ανθρώπων που την αγαπούν πραγματικά...