Σαν το μεγαλοβδόμαδο έφτανε, νηστεύουμε, έλεγε η μάνα και τραγούδια δεν ακούμε, μόνο λειτουργιές...

Και σαν το απόγεμα έρχονταν, βάναμε τα καλά μας και κινούσαμε για την κλησιά, να ακούσουμε τα τροπάρια των παθών του Κυρίου.

Έτσι μεγαλώναμε και κάθε Πάσχα μιλούσε στις παιδικές καρδιές μας μέσα από το πένθιμο μεγαλοβδομαδιάτικο λείτουργο...

Πέρασαν οι χρόνοι, τα παιδιά γίναν άνδρες, μα στην καρδιά μείναν πάντα παιδιά...

Τέτοιες μέρες ακούγαμε την γιαγιά μας να λέει

Μεγάλη Δευτέρα, ο Χριστός με την μαχαίρα...

Μεγάλη Τρίτη ο Χριστός εκρίθη, 

Μεγάλη Τετάρτη ο Χριστός εχάθη,

Μεγάλη Πέμπτη ο Χριστός ευρέθη

Μεγάλη Παρασκευή, ο Χριστός στο καρφί

Μεγάλο Σαββάτο ο Χριστός στον τάφο

Και την Κυριακή σουβλίζουμε το αρνί.

Ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί στα λόγια της γιαγιάς, η Σταύρωση, η Ταφή και η Ανάσταση μπέρδευαν κάπως τις μέρες, μα δεν με πείραζε...

Μου αρκούσε που την άκουγα να λέει κάθε Μεγάλη Δευτέρα τις ίδιες αυτές κουβέντες...

Τί Πάσχα και το φετινό.... Αφάνταστο κι όμως πέρα για πέρα αληθινό...

Φέτος αφού η καρδιά μας δεν μπορεί να χτυπήσει όπως τότε που ήμασταν παιδιά και που η γιαγιά, μας βλέπει χρόνια τώρα, από ψηλά, στέκουμε κι εμείς με το νου, για λίγο σε λογής λογής κλησίτσες όπου κάποια στιγμή βρεθήκαμε.

Περπατούμε σε μοναστήρια της Αττικής γης

Προσκυνούμε σε Σαμοθρακιώτικες βραχοκλησιές

Πετάμε πάνω από Παριανό ξωκλήσι, υμνούμε στην Εκατονταπυλιανή την Σταύρωση και σε λευκή κλησιά την Ταφή.

Περνούμε πλάι από τον Άη Γιάννη στο Προκόπι

Μπαίνουμε στων Βαρδουσίων τις εκκλησιές 

Λαμβάνουμε Άγιο φως στην πλατεία του Αγίου Παντελεήμονα

Χωνόμαστε σε κλησάκια καμωμένα στα έγκατα της Κορινθιακής γης...

Θυμιατίζουμε ξεχασμένα ξωκλήσια στης Τριφυλίας τον τόπο.

Κάμουμε τον σταυρό μας έξω από Τζιώτικες κλησιές.

Ανάβουμε κερί σε κατακόμβες στα βουνά της Λαμίας.

Προσευχόμαστε στην Παναγιάς το ρέμα και στου Άη Γιώργη την κλησιά, στης Άμφισσας τα μέρη.

Απαντάμε την Παναγιά στης Ευρυτανίας το μοναστήρι.

Διαβαίνουμε ιστορικές εκκλησίες και ξωκλήσια στις πλαγιές των Τζουμέρκων.

Σκαρφαλώνουμε την πίστη μας, σε Γορτυνιακούς γκρεμνούς και μπαίνουμε σε μοναστήρια αλλιώτικα.

Παντού σε κάθε γωνιά, αφήνουμε λίγη από την ψυχή και την πίστη μας. Και κάθε φορά γαληνεύουμε ανάβοντας κερί και προσκυνώντας...

Κάπως έτσι, θέλουμε και φέτος την ψυχή μας να απαγκιάσουμε, μέσα από τους πένθιμους ήχους των μεγαλοβδομαδιάτικων λειτουργιών.

Κι ευχόμαστε ολόψυχα ο Χριστός να Αναστηθεί τούτη τη φορά και μέσα μας και μαζί του κάθε καλοσύνη και αγάπη, που κάπου στην καρδιά, σε κάθε άνθρωπο φωλιάζει....